Dzięki, zachęciłeś mnie.

Bo przecież wiadomo, że prostytutka powinna wyliczać zalety bycia dyrektorem szpitala i dyskutować głównie o sztuce nowoczesnej...

Nie rozumiem potrzeby używania ironii: przecie nakreślałem co się dzieje w filmie...

Ale cieszę się że odpowiedziałaś na mój komentarz (mam nadzieję że mogę przejść na "ty"). Dzięki temu mogę zadać pytanie: jak skończył się ten film? :) Pozdrawiam.

Przepraszam, ironia rzeczywiście nie była konieczna, nie chciałam Cię dotknąć.
Zdziwiło mnie Twoje oburzenie wywodami prostytutki - nie bardzo wiem, o czym innym mogłaby mówić dziewczyna, która pół dnia i pół życia spędziła na ulicy.
Zakończenie filmu niestety nie pokrywało się z Twoimi przewidywaniami - dokończ oglądanie, co Ci szkodzi. Głupie 10 minut.
Gdzie go widziałeś? Miał napisy czy lektora? Pytam jako autorka polskich napisów, ale popełnionych już po opisanym przez Ciebie seansie - a widzę, że wierszyk z początku filmu przetłumaczono inaczej niż ja usiłowałam…

Niekoniecznie chodziło mi o to by bohaterka mówiła o czymś innym... Raczej że zachwala swą pracę w myśl tematu przewodniego: "wszystko musi być w naszym filmie lewackie". Tak więc nie obyło się bez prostytutki, która lubi to co robi . Niby taka postać może mieć rację bytu, co pokazał choćby Russell w "Zbrodniach namiętności", ale tutaj stanowi raczej przewidywalny element reżyserskiej wizji "wolności".

Oglądałem film z polskimi napisami na festiwalu Letnia Akademia Filmowa. Chętnie bym dokończył, bo jednak ciekaw jestem puenty, niestety nigdy nie trafiłem na ślad tego dzieła w sieci. A raczej nigdy dotąd, bo teraz dałaś mi znać gdzie szukać ;)

A dałam? No, na pewno znajdziesz.
Postać prostytutki była tam kluczowa. Nie nazwałabym jej elementem wizji… A może nie do końca Cię rozumiem. W moim odczuciu film miał być „brzydki”, miał być tą właśnie bezczelną parodią tego, jak społeczeństwo widzi Żydów. I prostytutki. I umalowanych facetów. Nie wiem, czy miał być lewacki – co to właściwie dziś znaczy?
Żeby była jasność, to nie był film, którym bym się dziko zachwycała. Lubię – osobno – Hrebejka i wręcz kocham Fassbindera, razem im wyszło średnio.

Wystarczyło się odezwać i dać znać o napisach, a ja dokopałem się już do reszty.

Na razie "doobejrzałem" zakończenie, później może powtórzę całość. Wydaje mi się że mogę ją dziś odebrać nieco inaczej, choć... nadal mi się strasznie nie podoba forma. Tak czy inaczej, dziękuję za napisy ;) Może jeszcze zajrzę w rejony nowego kina czeskiego.

Polecam „Fotografa”, do końca roku powinien być nawet po korekcie. Albo ciut później.